Toespraak van de grootmeester
Beste kinderen, schoonkinderen, kleinkinderen en vrienden van Staaf,
Waarom deed hij mij, na het vernemen van zijn overlijden, onmiddellijk denken aan de figuur van pastoor Munte uit ‘Wij heren van Zichem’?
'Pastoor Munte' van Maurits Balfoort is geen geëngageerd toneelstuk met gebalde vuisten en zware betogen, maar een diepmenselijk spel waarin eenvoud, guitigheid, kleur en ontroering een wereld van volkse geestigheid scheppen, die van alle tijden zal blijven.
Op het eerste gezicht geen idee dus, zou je stellen, maar het aantal keren dat ik Staaf heb mogen ontmoeten in het kader van vieringen met en rond onze ‘Orde van het Gulden Masker’ heb ik hem geobserveerd.
Naast zijn gestalte en zijn typische brilletje, zijn vooral zijn twinkelende ogen me bijgebleven. Staaf was geen grote orator, maar een man die zijn mannetje stond in al wat hij gedurende zijn leven heeft ondernomen. Trots op zijn verenigingen, zijn arbeid, zijn familie en niet in het minst zijn opname als ridder in de Orde van het Gulden Masker, op passende wijze gevierd in mei 2010. Ik kan me nog levendig voorstellen hoe hij glunderde bij zijn intronisatie, samen met zijne makker Willy Hernie.
De commentaren die na zijn overlijden zijn verschenen in de pers of gepost op sociale media liegen er niet om: we gedenken een man, klein van gestalte maar met een wil, een inzet, een doorzettingsvermogen, een dienstbaarheid, een volksmens en een familieman, een man van en voor het toneel. Vandaag moeten we van hem afscheid nemen, tenminste van zijn stoffelijk overschot.
Maar juist door dit afscheid ontstaat een soort wedergeboorte, een eeuwig leven waar Staaf altijd uw en onze compagnon de route zal zijn en blijven. Vandaag hebben vele mensen verdriet om dit heengaan, maar morgen, beste mensen is er een nieuwe start, een start zonder einde, zolang wij met z’n allen Staaf een plaatsje in ons hart, in onze gedachten, onze gesprekken geven. Dit vergt kracht, maar Staaf zelf geeft ons door zijn voorbeeld die kracht.
Als Grootmeester van de Orde van het Gulden Masker buig ik eerbiedig het hoofd, mede namens alle ridders, voor Staaf.
Rust zacht, verblijf aan de zijde van je vrouwtje Lisette. Je was een fijne deelgenoot van onze ridderschare.
In deze paastijd wil ik mijn eerbetoon afsluiten met een passend gedicht:
Een vriend die je riep
Achter die steen
is dood verborgen
goed verstopt
geen kans op morgen
zorgvuldig gewikkeld
in linnen.
Achter die steen
ligt een vraag
in diepe duisternis
die het licht
niet kan verdragen.
Jezus huilde
haal die steen
maar weg
laten we
uit de doeken doen
de grootheid van God.
Een vriend die sliep
mocht daar ontwaken.
Zo is de dood geen lot
slechts een masker.
Dus kom maar
naar buiten.
gooi het af.
Blijf bij de dood
niet staan
maar denk straks
met Pasen
aan die vriend
die je riep
dan kan jij ook
Zijn lijden aan.
Ieder begin kent een einde, ieder einde is een kans op een nieuw begin. Rust zacht Staaf!
4 april 2021
Willy Segers, Grootmeester OGM
