Guy Biesemans
Lid van Toneelgezelschap Het Mazels Toneel, Mazenzele (Opwijk)
Geboren te Merchtem op 13 februari 1966
Ridder sinds 25 januari 2025
Geïntroniseerd op 4 oktober 2025 in Opwijk
Toespraak van de Grootmeester
Goede avond, mijnheer de burgemeester, collega-ridders en leden van de Hoge Raad, toneelliefhebbers en natuurlijk: beste Guy
Grasduinen om meer te weten te komen over een kersverse ridder blijkt vaak geen eenvoudige taak. De grootste tafelspringers in het theater laten, behalve hun naam op de programmablaadjes, zelden veel sporen na voor de nieuwsgierige buitenstaander.
Voor Guy geldt dat zeker ook. Iedereen die hem ooit op de planken heeft gezien, vergeet hem niet snel. Zijn manier van acteren, zijn kenmerkende stemgeluid: dat laat een indruk na. Maar gelukkig fluisteren ook de wandelgangen verhalen verder — over onbaatzuchtige inzet, positief meedenken, een no-nonsense houding, stuwende kracht, een vrolijke frans (of beter gezegd: een vrolijke Guy), over de stille en onvermoeibare werker, directeur van een Brusselse school, trouwe echtgenoot en vader, cultuurmaker in hart en nieren — al of niet met een ‘s’ in het midden. Leerde de klappen van de zweep onder wijlen Mandus De Vos en gaf gestalte aan een rol als kapitein Santos in de sinterklaasfilm Loewie in 2016.
Al die eigenschappen samen vormen de perfecte ingrediënten voor een ridder in spe.
Zijn drijvende kracht achter het Mazels toneel, zijn onwrikbare trouw aan de groep, het bestuur en het publiek: het zijn precies die kwaliteiten die zijn regisseur, Ridder Marleen, ertoe brachten hem als kandidaat voor te dragen.
Dat deze intronisatie bovendien kan doorgaan in het Notelaarshof — zowaar bijna in mijn achtertuin — maakt mij persoonlijk blij. De traditionele verhuis van het intronisatiemateriaal werd daardoor een stuk lichter.
Paarden zijn hier op dit domein meer dan voldoende aanwezig. Ridders ook. Maar wees gerust: in deze gemeenschap van vrienden zullen we jullie niet uitdagen tot een middeleeuws steekspel. Wij noemen graag man en paard, want die horen vaak samen, maar vandaag houden we het sereen, plechtig en vooral feestelijk — een viering van kameraadschap tussen de leden, tussen de verschillende toneelkringen uit de wijde omgeving.
En ja, we hebben elkaar nodig. Zoals in een goed huwelijk: in goede en in kwade dagen. Onze ridders vinden telkens weer de weg naar elkaar terug, en dat stemt ons gelukkig.
Als organisatie zijn we trots dat we onze Orde steeds opnieuw kunnen uitbreiden met mensen die verdiensten hebben in het Vlaamse amateurtheater. Ieders persoonlijkheid krijgt daarbij alle respect. En dat brengt ons bij het volgende gedicht.
Ik ben wie ik zijn wil
Ik ben niet perfect,
En ook niet volmaakt.
Ik ben gewoon mezelf,
En echt niet gemaakt.
Ik geloof in mezelf,
En ook in mijn doel.
Ik zal ervoor vechten,
En weet wat ik bedoel.
Ik verover de stappen,
En sta waar ik wil gaan.
Ik verdiep me even goed,
En zal voorop blijven staan.
Toespraak van de Griffier
Beste aanwezigen
Op 4 juni van vorig jaar stuurde collega-Ridder Marleen De Meersman een mailtje naar de Griffie.
Of we het dossier van Guy Biesemans even wilden bekijken:
hij kwam misschien wel in aanmerking voor het Ridderschap.
Dat deden we op de Hoge Raad van 13 november 2024.
Lang moesten we niet nadenken…
De man staat sinds 1986 ononderbroken op de planken.
Als corona er niet was geweest, zat hij nu aan 50, ja, 50 acteursprestaties.
Het zijn er nu “maar” 48.
In 1981, Guy was amper 15 jaar oud, begon hij aan vier jaren opleiding “Dictie en Voordracht”.
Daarna, van 1986 tot 1988 liep hij toneelschool bij Mandus De Vos,
beter bekend als Bonaventuur Verastenhoven van de Collega’s.
Ook in 1986 stond Guy Biesemans voor het eerst op de planken bij De Uilegasten in Merchtem met “Schat, je bent een Schat”.
Daarna speelde hij bij “Tidee”, ook in Merchtem.
Sinds 1996, da’s intussen al 29 jaar, is hij kind aan huis bij dit Mazels Toneelgezelschap.
Hij maakte nog wat uitstapjes naar De Bloeiende Wijngaard, Reinaert en de Bietjes uit Dilbeek, maar het Mazels Toneel werd zijn vaste stek.
27 keer stond hij hier op de planken.
De Hoge Raad besliste dus snel om de kandidatuur voor te dragen aan de Algemene Vergadering.
Op 25 januari van dit jaar werd het Kapittel (dat is die Algemene Vergadering) samengeroepen in Hakendover.
Onnodig te melden dat de kandidatuur van Guy werd aanvaard.
En dus zijn we hier en nu samen getuige van de intronisatie
van de 194ste Ridder in de Orde van het Gulden Masker.
Toespraak van de Voorzitter van het Mazels Toneel
Dames en heren, toneelminnende ridders en edelvrouwen,
Vandaag verzamelen wij ons hier niet voor een doorsnee vergadering of een gewone receptie. Neen, we zijn hier om een levende legende te eren. Een man die al op de planken stond toen “Netflix” nog klonk als een allergische reactie op vis: Guy Biesemans!
Guy is niet zomaar een acteur. Neen, Guy is een toneeldier. Niet eentje dat zomaar wat gromt en brult, maar een beest dat transformeert – van Napoleon tot Poetsman, van Kardinaal tot Olivier Panky. Hij stond in zoveel stukken dat zijn agenda meer souffleurs nodig had dan tekst.
Als we zijn carrière overlopen, zien we hem bij gezelschappen zoals De Uilengasten, Tidee, De Bloeiende Wijngaard, Reinaert, Bietjes, en natuurlijk Het Mazels Toneel. Het lijkt wel alsof hij het doel had om bij elk toneelgezelschap van Vlaams-Brabant minstens één keer op te duiken. Sommigen sparen postzegels. Guy spaart verenigingen.
Wat zijn eerste rol was? Ik weet het niet meer precies, maar waarschijnlijk zei hij toen al: “Zet ‘m op zuster!” – en de rest is geschiedenis.
Hij speelde in klassiekers als “Met twee op één kamer” (waar hij leerde dat snurken op scène not done is), “Slipgevaar” (een stuk waarin de vloer waarschijnlijk niet het enige was dat glad was), en “Het lijk is zoek” – twee keer zelfs! Eens in 2020, en nog eens in 2023 – het lijk had zich blijkbaar goed verstopt.
En dat is typisch Guy: zelfs zijn lijken spelen comebackrollen.
Maar laat ons ook zijn trouw vieren. Want wie doet er nu 40 jaar toneel mét passie, zonder sterallures, met humor en een hart voor het podium? Wie blijft er – jaar na jaar – de souffleur een hartaanval bezorgen door nét dat zinnetje te improviseren? Juist: Guy Biesemans.
Daarom, beste Guy, is het ons een eer en een plezier dat we jou vandaag hebben benoemd tot Ridder van de Orde van het Gulden Masker. Niet omdat je perfect bent – oh nee. Maar omdat je trouw, talent en tonnen enthousiasme meebrengt in elke repetitie, elke première, en ja, zelfs bij de après-toneel pint.
Ridder Guy – draag dat Gulden Masker met trots. Want onder dat masker zit een man met een gouden hart, een komisch instinct, en een verleden op de planken dat zelfs Shakespeare zou doen blozen.
Proficiat, Guy! En voor de zekerheid: check toch nog eens of dat lijk écht zoek is.
Beste mensen nog even geduld voor we het glas heffen want onze spelers hebben nog een verrassing voor Guy.
Dank u.
Dankwoord van de nieuwe Ridder, Guy Biesemans
Eerst en vooral wil ik vertellen dat ik enorm dankbaar en fier ben dat ik door het Mazels toneel werd voorgedragen als Ridder in de Orde van het Gulden Masker en dat de Orde mijn kandidatuur aanvaard heeft.
Als kind was ik al gebeten door de toneelmicrobe. Toneel spelen op school of op de jeugdbeweging was mijn lang leven! Als ik wist dat mijn moeder, samen met mijn tante naar een toneelvoorstelling gingen kijken van de plaatselijke toneelvereniging, was ik er als de kippen bij om mee te gaan . Ik zat, in de tijd dat er nog geen sprake was van reservaties, op een houten caféstoel op de eerste rij, met grote ogen vol bewondering te kijken naar de acteurs op de scene.
Aangezien ik uit een familie kom die de Koninklijke Harmonie van Merchtem hoog in het vaandel droeg en dit nog steeds doet, was ik van thuis uit voorbestemd om naar de muziekschool te gaan. Ik ben inderdaad naar de muziekschool geweest, tot een buurmeisje mij vertelde dat ze naar de dictie ging. Dictie? Dat kende ik niet, maar toen ik haar liet vertellen over alles wat ze op de dictie deden, klonk er maar één ding in mijn oren “toneel spelen”, dat was juist wat ik zo graag wilde doen. Thuis vertelde ik dat ik me wou inschrijven voor de dictie, mijn ouders gingen akkoord, maar wisten in die tijd niet wat dictie was. Naast dictie moest ik de muziekschool blijven volgen en… een instrument leren spelen. Van dat laatste is nooit veel in huis gekomen.
Van dictie kwam voordracht en toneelschool bij Mandus de Vos (voor de iets wat ouderen onder ons beter gekend als Bonavontuur Verastenhoven uit de Collega’s) Intussen was ik gestart bij de Uilegasten, een plaatselijke toneelkring in Merchtem, waar ik heel fier was op mijn eerste rolletje, Bert in “Komplimenten van de Sjeik”. Na 2 jaar werd een nieuwe toneelkring “Tidee” opgericht en de bal ging aan het rollen. Zo kwam ik terecht bij “Reinaert” in Opwijk”, “De bijtjes” jeugd- en volwassentoneel in Dilbeek, “De Bloeiende Wijgaard” in Nijverseel en ten slotte “Het Mazels toneel” mijn thuishaven, waar we al jaren samen toneel brengen voor ons publiek onder de deskundige leiding van Marleen De Meersman. Wat toch wel een applausje verdient, want zij houdt het al meer dan 30 jaar met ons vol!
Naast Marleen wil ik ook iedereen van het Mazels toneel bedanken, van decorbouw tot catering, mensen van de belichting, geluid, schmink, onze voorzitter tot mijn medespelers, waarmee ik met velen van hen al jaren in Mazel op de planken sta en die in al die jaren vrienden geworden zijn. We zijn een toffe companie!
Naast al deze personen gaat er nog een speciale dank uit naar mijn vrouw, Karine, die het mogelijk maakte dat ik in al die jaren (40 ondertussen)geen enkel toneelseizoen heb moeten overslaan en ondanks de jaren dat onze jongens klein waren het mogelijk maakte dat ik op één seizoen in twee kringen tegelijk kon spelen. Zij is, met haar eigen kritische blik mijn steun en luisterend oor tijdens het toneelseizoen en de opvoeringen.
Ik wil graag afsluiten met de volgende woorden:
Toneelspelen is een kunst, niemand kan het je leren, je kan er alleen maar beter in worden, het brengt mensen bij elkaar, het doet mensen hun problemen vergeten, het brengt mensen aan het lachten.
Toneelspelen is geen ziekte, het is een microbe die je nooit kwijt raakt, maar die je zo’n fantastisch gevoel geeft als je op de scene staat in de gedaante van om het even welk personage.
En het applaus… het applaus is de waardering, de waardering van je publiek!